વસવસો
એ દિવસે
હું રોજની જેમજ
૯.૪૫ની ઇન્ટરસીટીનાં પાસ હોલ્ડરમાં
મારી પ્રીય બારી પાસે બેઠો હતો.
અને એણે ફોન કરીને
મને શબ્દોનો તમાચો મારેલો.
-હવે બધુ પુરુ
હું આપણા થોડા મહિનાઓના સંબંધને કારણે
મારા વીસ વરસનાં લોહિનાં સંબંધોને દાવ ઉપર ન લગાવી શકું.-
અને પછી
ફોન લાઇન કટ થઇ ગયેલી.
હું આભો બનીને સાંભળતોજ રહિ ગયો,
કંઇ રિએકટ પણ ન કરી શક્યો!!
માણસની નાલાયકી વેઠવાનો
પહેલોજ પ્રસંગ હતો મારે માટે તો!
પણ હું લોકોથી ઘેરાયેલો હતો.
બધું નોર્મલ છે એવો અભિનય મારે કરવો પડ્યો,
સાચ્ચે, મને ત્યારે
સ્ત્રી ન હોવાનો વસવસો થયો.
ગાંઠ
પછી તો
કોઇ સ્ત્રીનાં
ગર્ભાશયમાં થયેલી ગાંઠ જેવો
થઇ ગયો હતો સંબંધ આપણો!
સાવ નકામો-વજનદાર અને પીડાદાયી.
પછી? પછી શું??
બધી ગાંઠોની જેમ
એને પણ કાઢી નાંખીને,
ફેંકી દેવામાં આવ્યો.
જડમૂળ માંથી!!
પણ હજુય
બધી ગાંઠોની જેમ
અંદર હળવાશ નથી અનુભવાતી
પણ
વજન અને વેદનાં બંન્નેનું પ્રમાણ વધ્યું છે!
????
વધુ પડતી મોંઘવારી
અને ઓછા પગાર
તેમજ
વધી ગયેલાં દેવાને કારણે
પોતાનું ગુજરાન ન ચલાવી શકનાર
પેલાં હિરાનાં કારીગરની જેમ,
આપણે પણ
આપણી સંબંધ-લીલા સંકેલી લીધી.
પણ આ વિસર્જનને
કહેવુ શું?
આત્મહત્યા કે હત્યા??
